Passie              Tijdslijn               Trofeekast               Euroleague records

Assistant coach bij Chicago Sky

Deze zomer debuteerde ik als assistant coach bij de Chicago Sky in de WNBA. Na de spelen in Tokyo was het originele plan om even afstand te nemen van basketbal. Maar een kans als deze om voor 1 van de beste ploegen in de wereld te werken, krijg je niet elke dag.

Ik ben enorm dankbaar voor deze nieuwe uitdaging. Hoewel ik in een vertrouwde omgeving terecht kwam, moest ik me weer aanpassen aan een andere rol.

Ik vond het fantastisch om deel uit te maken van een nieuw team, de coaching staff en mijn ervaringen te kunnen delen met absolute toppers, met wie ik een aantal jaar geleden zelf nog samenspeelde in de WNBA.


De nipte uitschakeling in de halve finales was een ontgoocheling, waar we onze lessen uit kunnen trekken om volgend seizoen beter te doen. Want FAIL is de First Attempt In Learning.

Mijn passie.
Mijn levenswerk.

Van mijn eerste speeldagen als 12-jarig meisje in Sint-Niklaas tot een WNBA titel in Los Angeles. De sport waar ik heel mijn leven aan gewijd heb heeft me al op zoveel mooie plaatsen gebracht, herinnering gegeven en mensen laten ontmoeten.

Scroll verder en ontdek enkele sleutelmomenten in mijn carrière.

1992 Het begin

Hoewel ik pas op mijn twaalfde ben beginnen met basketbal spelen in Sint-Niklaas, was ik meteen helemaal verkocht. Ik vroeg meteen aan mijn ouders om een basketbalring boven de garage te hangen en heb heel veel tijd gespendeerd op onze oprit.

1997 Belgian Cats

Ik was amper zestien en mocht mee naar Slovenië. Iedereen in de ploeg studeerde nog of werkte al en moest tien dagen verlof nemen voor de nationale ploeg. Voor hen was het even weg uit het gewone leven. Daar werd ik voor het eerst opgemerkt, door Franse coaches. We speelden toen tegen Frankrijk.

1998 Frankrijk

Voor mijn ouders was een diploma het allerbelangrijkste. Wist ik toen veel dat je ook in Europa professioneel kon basketballen. Ik wist zelfs niet dat er dichtbij, in het Franse Valenciennes, een topploeg bestond. Gevolg: toen ik mijn middelbare studies achter de rug had, vertrok ik naar Frankrijk.

2000 WNBA

Op 19-jarige leeftijd zag ik mezelf gedraft worden door de Cleveland Rockers. Plots was ik deel van de competitie waar ik al jaren naar opkeek en begon 1 van de grootste uitdagingen in mijn leven. En dat allemaal terwijl ik nog maar 7 jaar basketbal speelde. Ik speelde in Cleveland en New York tot in 2005 waarna ik een korte pauze nam.

2007 EK

Het was het jaar van de waarheid voor de Belgian Cats. Het EK in 2007 zal ik nooit meer vergeten. Het was 1 van mijn grootste ontgoochelingen in mijn carrière. We eindigden 7de en de eerste 6 mochten naar de Olympische spelen… 

2011 Lou & Vince

In 2011 beviel ik van ons zoontje Vince en mijn vrouw Lot beviel minder dan een maand vroeger van ons dochtertje Lou. Ik nam een “mama-break” van basketbal om zoveel mogelijk tijd met de kindjes en mijn gezin door te brengen.

2011 Comeback-mama

Het was weer tijd om op het allerhoogste niveau mee te draaien. En dat deden we ook met Valencia. Dat jaar wonnen we de Euroliga titel en al bij al, waren dit enkele van de mooiste jaren in mijn basketbalcarrière. Dat ik dit allemaal samen met mijn gezin heb mogen doen, ben ik zo dankbaar voor.

2016 WNBA Titel

Na enkele van mijn beste jaren in de Euroleague maakte ik mijn comeback naar de WNBA. Ik speelde samen met enkele van de beste spelers in de league met onder andere Candace Parker en Chelseay Gray. We wonnen dit jaar dan ook de titel in een spannende Game 5 waarmee ik de allereerste Belg werd die een WNBA titel won.

2021 Tokyo

De kers op de taart voor mijn carrière. Ik had na het prachtige EK in 2017 niet gedacht dat ik nog 3 jaar ging verder gaan, maar de Olympische droom bleef verder spelen in mijn hoofd. Als je ons verhaal hebt gevolgd heb je onze hartverscheurende kwartfinale tegen Japan ongetwijfeld gezien waarin we met 1 punt verloren. Desondanks ben ik enorm trots op wat we als nationale ploeg bereikt hebben.

2022 Chicago

Na de nipte uitschakeling tegen Japan in de kwartfinales van de Olympische Spelen, mijn allerlaatste wedstrijd als speelster, had ik even de tijd nodig om dat te verwerken en stil te staan bij mijn toekomst. Ik sloot een uitdaging als coach niet uit, maar daar was geen haast bij. Het aanbod van Chicago Sky was echter te mooi om te laten liggen. Ik kon meteen ervaring opdoen op het allerhoogste niveau. Dat Belgian Cats Emma Meesseman en Julie Allemand bij Sky spelen, maakte dit avontuur nog leuker.

What's next? Inspire

De komende jaren wil ik vooral mijn ervaringen delen met de wereld om zo jonge sportvrouwen te inspireren om hun droom te volgen, maar vooral dat ze op die manier zich goed voelen met wie ze zijn.

Thank you basketball

After a unique experience at the Olympics, it is time for me to say goodbye to my playing days. 

There is something so special about the Olympics. The whole world is united around sports, it is intense, it is with lots of emotions and there are a lot of first times. 

First time Belgium qualifies for women’s basketball, first time we play the 1/4 finals. Just because it hasn’t been done, doesn’t mean it can’t be. I felt inspired walking around the best athletes of the world, who don’t settle for the limits they have been told exist. We push beyond. Records and limits are made to be broken. 

There were a lot of first of’s in my career, without knowing it . First draft pick of WNBA, first Belgian to win a Euroleague title and being the mvp,… But far more important than my personal accolades, it is seeing others following in my footsteps. How beautiful is it to see Emma Meesseman evolve as one of the best players in the world, or Julie Allemand and Kim Mestdagh getting their experience in Wnba. 

I don’t even know where I have to start thanking people who allowed me to go after my dreams. 

I have been working 3 long hard years to get to the Olympics. Many challenges, with cartilage dammage in both knees and getting older every day. The endless hours spent on the court in silence with Philip and PY, riding to Antwerp to get the best rehab exercises. Going on the track in cold, rainy weather. I even accommodated a whole room with weights and a special curved treadmill in my basement. 

I surrounded myself with people who pushed me, who believed in me. And the criticasters give me some extra fuel to keep the fire very much alive. 

When I am sincere with you, I was completely overwhelmed the first day we got to the Olympic village and the Openings ceremony felt like a fairy-tail. I had to pinch myself a couple times, yes it is really happening. 

After a couple days even the Olympic village started to feel normal, expect the cart wood beds! Then you start to realize the road you had to take to get there. And yeah it was a long one, a tough one, not always an honest one. Again I felt overwhelmed by knowing how many people helped me in this process. From my wife who supported me through everything to the endless love from my kids, who started also to share my dream. Also my parents who drove me to all basketball games when I was young, my sister to always give me a different perspective. Coaches, physios, physical coaches, trainers, doctors all helped me shape who I became as a player but also as a person. 

My close circle of real friends, who really know me and gave me the right distraction when I needed it. 

 

I mean it true happiness is not found at the Olympics, but it’s waking up every morning, even if you don’t feel like it, go anyways and put the work in. That’s where you find pure happiness. 

Life is about the journey, not the destination. And that journey will change you as a person. In order to achieve that dream, sacrifices were made and my family supported me every step of the way. I can’t be more happy and grateful. 

 

I can’t thank my teammates enough. The beauty of basketball is that you can’t achieve anything without your team. I played for so many different teams, with women from all over the world. Thank you for broaden my vision on the world.  Great memories of celebrating our successes but also comforting each other in the hard times, will stay forever in my mind.

 

Lastly I want to thank you! You are reading this, you have in some kind of way helped me, pushed me, encouraged me to live my dream. You are the real ambassadors of our beautiful sport. Without you we wouldn’t have those great, warm memories of full gyms, arenas with crazy atmosphere which gave me goosebumps and adrenaline to perform. From the bottom of my heart thank you. 

 

Extremely grateful to be able to leave on my own terms. This orange ball will always have a special place in my heart. 

Time for another chapter with new dreams, aspirations and I am pretty sure also with a lot of challenges! 

De trofeekast

Overheen de jaren in mij basketbalcarrière heb ik heel wat mooie prijzen verzameld. Naast heel wat teamtitels en individuele prijzen werd ik 5x benoemd tot beste speelster van Europa.

Het zijn de titels die ik verloren heb,
waar ik het meest uit leerde.

Belgian Cats

Europese prijzen

Zomercompetities

Euroleague records

Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds recordhouder in 3 verschillende categorieën in de Euroleague. Een prestatie waarvan ik me pas bewust was na mijn Euroleague carrière maar 1 waar ik zeker trots op ben.

0

Punten

0

Rebounds

0

Wedstrijden